31 mei van Gardiner naar Great Falls

Maandag,door de cowboy staat

Nog niet echt vroeg op, maar we hoefden geen hele lange afstand EN we moesten Regina bellen om te vragen naar de uitslag van haar rijtoets. En aangezien we een tijdsverschil hebben op dit moment van 8 uur, moeten we daar rekening mee houden.

Het is nog steeds Memorial Day dus het was lekker rustig op de weg.
Het is wisselend weer geweest, wel meer zon als regen dus dat is heel prettig.
Minder inspannend. Nog een paar keer eruit om iets te filmen of te fotograferen, het blijft leuk.
We zitten potverdorie op 31 mei en in sommige stukken ligt echt nog een halve meter sneeuw.
Maar het heeft wel iets. Met het vertrek op de camping hadden we nog zoiets van het is lekker weer, we gaan de kou niet tegemoet dus heel dik aankleden hoeft niet. Nee het hoeft niet, maar daar waar sneeuw lag was een dikker vest/trui toch wel prettig.

Vandaag hebben we ontdekt hoe de Amerikanen omgaan met Memorial Day.
Overal de vlag ( die je toch al heel veel ziet), alleen de benzine stations, bars en in de grotere plaatsen een supermarkt maar voor de rest is alles, maar dan ook alles gesloten.
Vlak bij een heel klein plaatsje, Whitsall in staat Montana, was een kerkhofje.
Echt heel klein, boven op de berg lag een wit kruis, daaronder waren de stenen, kleine maar voor het merendeel met bloemen of plantjes, al dan niet nep. Rondom dat kleine kerkhof stonden 52 vlaggen van de USA. Dat is erg indrukkenwekkend.
Zowel de film als de foto camera mochten weer hun werk doen.
In het plaatsje zelf, was een kleine bar, daar hebben we koffie gedronken.
Het schijnt dat het plaatje in 1932 ontstaan is en dat er toen ook al een bank bij was.
In 1968 is de bankier verdwenen en werd de bank een bar/kroeg. Dat is tot op heden.
Wieb heeft gevraagd of hij mocht filmen en toen hij die toestemming kreeg is hij aan de gang gegaan. Zal wel een mooi authentiek stukje worden.
Recht tegenover de bar was een versierde muur, geverfd door één van de bewoners. Heel mooi.
Na de koffie weer verder, nog een keer zo’n klein kerkhofje gepasseerd, maar die was minder indrukwekkend. Na het tanken en onze gekochte lunch gingen we op pad voor de rest van de reis.
Onderweg nog een paar stops gemaakt bij de hoeveelheid hoge sneeuw die we zagen, ook nog een prachtig ravijn, je vraagt je af of hier geen mensen handen aan te pas zijn gekomen.
Het is echter de natuur die dit grillige landschap met al deze uitersten heeft gecreërd.
Onderweg begon het wel meer te regenen, dus dat was jammer, maar goed een heel stuk hebben we droog gereden en dat is ook heel wat waard geweest.
Vlakbij Great Falls, kwamen we nog een kerkhofje tegen, Wieb wees mij daarop, maar er stond bij Pet’s. De regenboog stond er achter.
Hierover is dit gedicht:

The RAINBOW BRIDGE


Er is een plaats in de hemel die Rainbow Bridge heet.
Als een dier, dat een heel sterke binding heeft met iemand hier,
Overlijdt, gaat dit huisdier naar Rainbow Bridge.
Daar zijn graslanden en heuvels voor al onze speciale vrienden,
Zodat ze kunnen rennen en samen kunnen spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
En onze vrienden zijn er warm en comfortabel.


Alle zieke en oude dieren worden hersteld in gezondheid en kracht;
Die gewond of verminkt waren,
Worden weer ongeschonden en sterk,
Precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden,
Maar er is één klein ding: ze missen allemaal een speciaal iemand,
Iemand die achtergelaten is.


Ze rennen en spelen samen,
Maar er komt een dag waarop er één plotseling stopt en in de verte kijkt.
Haar heldere ogen strak;
Haar lichaam begint verlangend te trillen.
Opeens breekt zij uit de groep, vliegt over het gras, sneller en sneller.
Je bent gezien, en wanneer jij en je speciale vriend elkaar eindelijk treffen,
Houdt je haar stevig vast in jullie vreugdevolle weerzien,
Om nooit meer gescheiden te worden.


De vrolijke kussen regenen op je gezicht;
Je handen aaien de liefdevolle kop,
En je kijkt weer in die vertrouwde ogen,
Zo lang al weg uit je leven,
Maar altijd aanwezig in je hart.


Dan kruis je Rainbow Bridge, samen



Eenmaal op de camping aangekomen zijn we maar eens met wat huishoudelijke taken bezig geweest. Er moest nodig met de bezem door de camper, ons ondergoed mocht wel gedaan worden wilden we niet zonder komen te zitten.
Het onderlaken van het bed ( geen hoeslaken) bleef maar niet zitten. Voor de zekerheid had ik er toch één in de koffer gedaan, was geen overbodige luxe. Vannacht maar eens uit proberen of dat het nu beter blijft liggen.
We willen morgen op tijd weg, want het is de bedoeling dat we nu weer Canada in gaan en Wieb vertelde me net dat er een flinke wandeling ( 3 uur) kan worden gemaakt onderweg en dat er nog sneeuw op de weg kan liggen.
Spannend dus!

Maar dat verhaal komt morgen.