3 juni boottocht Waterton Lake en bergwandeling

Donderdag

Wat een verschrikkelijke harde wind hebben we gehad, vannacht.
Vaak wakker geworden en een aantal keren ook het gevoel gehad dat we met camper en al om zouden duvelen.
Maar dat is dus niet gebeurd. Gelukkig!!

We zouden een boottocht over het Waterton Lake maken, of het wel zou doorgaan was een vraag.
Maar geen probleem, lekker hoge golven, ja ik begin er aan te wennen.
Veel uitleg voor over welke bergen, hoe ze aan hun namen zijn gekomen etc. Heel veel informatie. Ik heb ook maar besloten om als ik weer thuis ben eens de moeite te nemen om het op te zoeken allemaal en er een verslag van te maken voor ons boek.
Want het is wel heel veel info die we deze reis hebben gehad. Maar zooo boeiend.

Maar goed, verder naar de boottocht, met het aan boord gaan, gingen er ook 2 douanebeamten aan boord.
Vreemd??? Nee hoor, niet als je bedenkt dat we halverwege de grens bereiken.
Er is daar niets,in Goat Haunt, helemaal niets,ja een informatiehokje over het Peaceparken project over de hele wereld, maar toch gaat de Amerikaanse douane mee.
Waarom? Er zouden wandelaars met de boot mee kunnen gaan die de VS in gaan.
Nu zullen alleen fervente wandelaars dat doen, want verder is er niets te zoeken.
Wij kregen 2 kaartjes,een voor de heen en een voor de terugvaart.
Het 2e kaartje werd ingenomen toen we in Goat Haunt weer aan boord gingen,zonder kaartje moesten we langs het meer terug lopen,zo’n 25 km en ons dan bij de douane in Waterton melden!!.
Die douanana’s stappen op de eerste afvaart, om 10.00 en mogen met de laatste afvaart van daar van 16.00 terug.
Dan zijn ze om 17.30 weer in Waterton en hebben dus nagenoeg de hele dag niets zitten doen.

Eenmaal terug in Waterton hebben we eerst maar eens een broodje Subway gekocht, Mark en Regina vinden ze lekker en dat wilden wij ook wel eens proberen.
Dat opgegeten in de camper,zijn dus lekker, daarna even wat lezen en vervolgens het plan bespreken van welke wandeling.
Gewapend met: filmcamera, statief hiervoor, fototoestel incl. batterijen en verrekijker zijn we op pad gegaan.
Helaas mijn watervrees heb ik enigszins overwonnen, maar niet mijn hoogte vrees.
Als eerste moest er een kleine waterval, echt een kleine overwonnen worden, daarna kwamen er van lieverlee steeds meer takken, steentjes op het pad en hoewel Wieb dat er netjes voor mij wegschopte werd ik toch steeds banger. Toen we op een punt kwamen waar geen ‘bescherming’meer was en ik weer over een vochtige grond moest durfde ik dus echt niet meer.
Tja en dan kun je maar één ding doen. Omdraaien en terug gaan.
Alleen dat is voor Wieb zo jammer die kan wel doorgaan en die moet dan voor mij terug.
De oplossing: ik alleen terug naar de camper en Wieb verder.
Boven in de bergen was er nauwelijks iets van de wind te voelen, dus dat liep lekker voor hem. Zeker met de zon erbij.
Hij is dik 2 uur weg gebleven en kwam heel vermoeid maar voldaan terug.
Met een vuurrood hoofd, zeker bovenop zijn hoofd,met prachtige foto’s en stukjes film.
Na het eten heeft hij geprobeerd nog een poosje te slapen, want hij wilde perse nog een route rijden die we alleen met de camper konden doen en aangezien het vrijdag vertrekdag is naar Calgary zou dit de enige kans zijn om nog dieren te kunnen zien.
Helaas anders dan hazen/konijnen en de voor ons eigenlijk al bekende herten zijn we niet tegengekomen. Wel zijn we bij het Cameron Lake geweest, wat nog bevroren is. Dus erg koud daar bij dat meer.
Na het maken van foto’s en film zijn we naar de camping gegaan.
Gelukkig was de wind ver gaan liggen, dus een goede nachtrust zat er wel in.