24 mei naar Grangeville

Maandag,door het mooie Idaho

Rond 9.30 zijn we vertrokken vanaf een stille maar mooi gelegen camping.
De afstand van vandaag was ong. 460 km, langer als we eerst dachten. Dan gun je jezelf ook niet al te lange stops.
Wel zijn we gestopt bij het mooie Moses Lake,vlak bij Ephrata! voor te filmen en de fotoshoot.
Omdat er toch wel wat levensmiddelen op waren moesten we supermarkt aandoen.
Nu zijn die niet dik bezaaid in dit gebied van Idaho dus dat was zoeken geblazen.
In Pullman ( de bedden ) en trouwens ook de Tempur ontdekte ik, was geen enkele winkel te bekennen. En aangezien we ook trek begonnen te krijgen zou dat toch wel prettig zijn.
Konden we 2 vliegen in een klap slaan. Op naar Moscow, daar kwamen we een parkeerplaats tegen, waar we op ons gemak eerst wat brood konden eten om vervolgens onze portemonee te plunderen en de kasten weer aan te vullen.
Uiteraard zat ook daar een grote hobby winkel( grrrrrrrrrrrrrrr.) en daar was de kleur verf die ik moest hebben, dat was wel weer prettig. Snel nog wat andere hobby dingen mee genomen en verder op pad.
We hebben een heel stuk van de Nez -Perce route gereden. De Nez-Perce indianen hebben in Juni 1877 met een klein leger het grote Amerikaanse leger verslagen, zonder dat er ook maar één Indiaan is gesneuveld . De vallei waar zich dat af heeft gespeeld is geweldig mooi om te zien en je kunt je dus ook niet voorstellen dat er ook geweld is geweest daar.
De overwinning was van korte duur. Het Amerikaanse leger kwam terug in augustus van hetzelfde jaar en vermoorde tussen de 60 en 90 kinderen, vrouwen en mannen.In oktober 1877 heeft het Amerikaanse leger de indianen,die vanwege hun veiligheid op weg naar Canada waren,gestopt vlak voor de Canadese grens en ze terug gedwongen en de oorlog daarmee ten einde verklaard.
Onderweg zijn we een stuk tegen gekomen waar je met recht van kunt zeggen dat het een zooitje was. Kapotte auto’s, oud ijzer, grof vuil,kapotte huizen en soms ergens in de verte een paar dieren die toch wel door iemand verzorgt zouden moeten worden, maar door wie?
Het dorpje Lapwai was een dorpje met voor het merendeel Indianen, grappig om te zien, de meeste mannen hebben wat langer haar en die dragen dat in een staartje.
Verder onze reis vervolgd en tegen 18.00 uur waren op de camping.
Ook nu weer klein maar fijn, goed sanitair en het is over het algemeen maar voor één nacht.
De meegekregen informatie hebben we rustig bekeken en daar bleek dat we de Hell’s Canyon ook met een boot, de Hell’s Canyon Jet Boot op kunnen. Ook bleek er dichtbij een camping te zijn, waar we wel heel zouden kunnen gaan.
Dat zou dan een dag worden met héél weinig km en wat was draaien, omgeving verkennen.
Dat lijkt ons wel iets. Dus we gaan morgen maar eens kijken of dat het ook iets is. We moeten dan nog wel een stuk van die afstand maken die maar dat wordt dan pas later van de week.
Wieb heeft zich nog een tijd bezig gehouden met de gemaakte foto’s en de filmcamera.
De kleuren van de films worden niet zoals de echte kleuren zijn, nu is dat wel te veranderen, maar dat is pas thuis.
Thea heeft de laptop niet aangehad, maar is rond half acht naar bed gegaan.
De vermoeidheid komt er echt uit.
Morgen is nog een verrassing wat we gaan doen, welke camping, kunnen we boottocht gaan maken?
Maar dat verhaal komt nog.