26 mei boottocht door de Hell's Canyon

Woensdag,spectaculair

In één woord geweldig, maar daar willen jullie vast meer over lezen.
Om 09.00 uur stonden we klaar bij het kantoortje van de receptie.
Er waren nog 2 stellen van de camping die ook mee zouden gaan en nog 2 ergens anders vandaan.
Een groep van 50 jaar en ouder, wel heel gezellig. Kennis maken en op weg.
Eerst een toch met een shuttle ( busje dus) van ong. 1 uur de bergen over en de canyon in. Hennie jij hebt de Grand Canyon gezien dus jij hebt een idee hoe het was. Geweldig.
Er was kort ervoor helaas een brand geweest bovenaan en de schade is behoorlijk.
Helemaal onderaan lag de boot!
Voor de zekerheid nog even naar het toilet, je weet niet wanneer je weer kan gaan tenslotte.
Nou ik moest wel, maar was eigenlijk al geweest. Een hele grote diepe put ( waterput effect) was de wc, uiteraard niet schoon, maar ja als je moet…… ik heb daarna kunnen wachten tot we terug op de camping waren. Knap hé?
Echt een Jet-Boot, ik ben niet zo’n waterrat, dus alleen dat is al een heel avontuur.
Eerst uitleg, wie hij is onze kapitein/gids, hoe we gaan, wanneer de life-safe-jackets aan moeten,waar het drinken staat enz.
Waar we aan wal gaan voor musea, lunch etc.
Daarna zijn we gaan varen, het eerste stuk was rustig, lekker ontspannen.
Binnen of buiten om alles te kunnen zien.
Eerst waren er wat rustige stroomversnellingen, om te wennen?
Toen aan wal bij een oude historische ranch, Kirkwood genaamd, een museum met oude landbouwwerktuigen. Dit museum wordt in stand gehouden door vrijwilligers die om de beurt, één maand daar vertoeven. Zij doen dat ieder jaar één keer. Ze houden de staat van het museum bij, het land, het huis. Het huis is nog voor een groot deel in oorspronkelijke staat, koken op gas en bakken in een houtoven. Echt stormen zijn er daar niet dus dat scheelt, ze nemen voor die ene maand alles mee aan voedsel en kleding, leesboeken etc en dat wordt over de rivier naar het museum gebracht. Na een maand is de volgende aan de beurt.
Wij weer verder, blikjes drinken netjes in de afvalemmer en verder de rivier op.
De watervallen worden al heviger, het neerkomen van de boot dus ook, soms echt hele klappen.
Onderweg nog grote hoornschapen en herten gezien.
Iedere keer werd er wel iets verteld over een gebeurtenis in de loop der tijd van de canyon.
Niet alles konden wij evengoed volgen, laat staan voor jullie schrijven.
Ondertussen waren we aangekomen op het punt dat het hoogte verschil het grootst is.
Dat wil zeggen de afstand van de top van de bergen tot op de bodem van de canyon
De Hell’s Canyon is zelfs dieper als zijn beroemdere broer Grand Canyon.
Op onze film is dit ook te horen uitleggen.
We waren aangekomen bij de watervallen White Sheep genaamd, daar kregen we de opdracht reddingsvesten aan te doen en te gaan zitten en blijven zitten midden in de boot.
Deze waterval bestond uit diverse zeer heftige stroomversnellingen, je gaat dwars tegen de stroomversnelling in, van de linker naar de rechteroever. Bij iedere stroomversnelling, sommige met een halve tot een meter hoogte verschil, kwam de boot weer met een klap op het water, klaar voor de volgende stroomversnelling.
Na dit punt mochten de vesten weer uit en op naar een rustiger deel. Bij de dam, ong. in het midden van de canyon was onze lunch stop. Pakketjes uit de koeling en aan land.
Een heerlijke lunch, vooral voor Thea, die kreeg nl het konijnenvoer van Wieb.
En dat was toch wel heel erg lekker.
Na de lunch nog even aan de wandel naar het bezoekerscentrum en weer op tijd terug.
Weer aan boord zijn we eerst nog naar de dam gevaren waar ons werd verteld dat de dam in 14 maanden klaar was. Begonnen in 1968, vlotter kan haast niet.
Er waren heel veel vissers in de canyon en ook daar kregen we regelmatig de kans om even langer te blijven kijken.
Bij één vissersboot hebben we gewacht tot de aan de haak geslagen vis uit het water was, daar waren drie man voor nodig, om de vis in bedwang te houden en de haak uit zijn tandloze bek te verwijderen.
Twee hielden hem vast en de derde ging meten resultaat: ong. 2 meter 50 en de naam is:Sturgeon de grootste zoetwatervis op aarde en kan wel 200 jaar worden.
De vis moest in het water worden terug gezet. Ze zijn beschermd.
Verder ging de tocht, tot het punt dat de vesten weer aan moesten, hetzelfde tafereel als de heenreis. Het was een geweldige ervaring. Steeds weer de klappen, de stroomversnellingen en de zekerheid van onze kapitein die met applaus bedankt werdt voor zijn stuurmanskunsten.
Onderweg terug passeerde we nu nog het zelfmoordpunt. Hier gebeurde het dat er mensen met ezels voorbijgingen en dan met ezel en al de afgrond in stortte, al dan niet express. Vandaar deze bizarre benaming.
Verder ging onze tocht tot het laatste uitstapje. Dit was een oude schapenranch, hier was niemand aanwezig voor het in tact houden maar het was wel heel goed onderhouden, dus er zal wel geregeld iemand komen.
Aan alles komt een eind ook aan deze dag, het laatste stukje van de tocht was er een met herkenning, heb je dit gezien, dat gezien, hoe vond je dit.
Aan het eind zijn er nog diverse telef en email adressen gewisseld voor de foto’s onderling.
Er zijn er heel veel gemaakt.
Bij terugkomst aan de wal stond het busje al weer klaar, om ons weer terug te brengen.
Het was echt een geweldige ervaring. Wieb heeft woensdagavond de foto’s nog op de laptop geplaatst, zodat we alleen hoeven uit te zoeken welke we bij de verslagen willen plaatsen.
Ik was de film stukjes aan het bekijken, foto’s zou ik later doen.
Komen onze buurtjes langs, die waren ook mee geweest, of wij ook echt foto’s zouden opsturen en of we het email adres al hadden. Zij dus bij ons naar binnen in onze nederige camper. Gezellig praatje prut in ons beste engels en stukken film gekeken die ze helemaal ausum vonden,amazing dus.Ook de foto’s bekeken.
Toen wilde ik eigenlijk wel eens weten waarom hun een home-car hebben. Het is een stadsbus maar dan als camper zeer luxe ingericht,groot bankstel,ruime keuken met wasmachine en droger!!!!!!!!met elec. zonwering, slide-outs (dat zijn zijwanden die naar buiten kunnen.,50 cm extra ruimte!!)Hun eigen,ook geen kleine, auto hing achter de BUS.
Zij hebben die camper omdat ze 4 maanden per jaar in Californie zijn, in Palm Springs.
De rest van het jaar leven ze in Seattle in Washington. Retenierend dus.
We moesten beloven dat we terugkomen, want ze willen ons nog veel laten zien.Er zijn nog veel mooie parken,plekken. Want 2 weken in dit deel van de USA was veel te kort. Daar waren we zelf ook al achter.

Dus wie weet ooit…………………….!